Les mûres s’accrochent aux petits bouleaux, et atteignent la lumière du soleil avec leurs vrilles blanches.
Avec un couteau à élaguer, des petites cisailles et des gants de jardinage, je libère les jeunes hêtres vulnérables de ces plantes aussi étouffantes que et piquantes.
Je coupe les branches de ronce avec beaucoup de respect et de prudence, parce que cette plante sait bien se défendre. Un peu plus loin, en bordure de la parcelle, j’avise un énorme roncier de plus de 2 mètres de haut.
En toute innocence, les branches envahisse la parcelle, attrapent un petit hêtre, puis se lancent vers le soleil, privant un petit hêtre de lumière et de vie. Les épines pointues pointent fièrement dans l’air et semblent dire: vous ne pouvez pas me tailler.
Pourtant, je sais aussi comment vaincre ce dragon en coupant ses ramilles. Je sais que le printemps prochain, ce dragon fera ressurgir plusieurs nouvelles branches de l’endroit où il a été coupé.
Mais alors le hêtre aura grandi aussi et j’espère qu’il parviendra à garder sa tête par dessus.
Ik open de voordeur, stap naar buiten en sta even stil. Het is mijn gewoonte om als ik hier ben, elke ochtend de natuur te begroeten. De frisse ochtendlucht strijkt langs mijn gezicht. Ik zie slierten nevels boven de weide. Ik adem langzaam door mijn neus de serene lucht in en vul mijn longen. Ik luister naar de stilte van de natuur. Eigenlijk is de natuur nooit stil; Ik hoor het ruizen van de bladeren, tjilpende vogels en een zoemende vlieg. Zal dat straks nog wel te horen zijn? Of zijn het dan de stadsgeluiden van auto’s en ratelende koffers over de leistenen van de vele toeristen die arriveren? De schrik slaat me om het hart. In dit mooie beschermde bosgebied, waar slechts vier huizen staan uit de vorige eeuw, komen 17 luxe toeristen nieuwbouwwoningen. Kilometers weg en een ondergronds leiding-netwerk van water en elektriciteit worden in dit natuurgebied aangelegd, terwijl hier op de Boulois nog een woning is die niet eens kraanwater en elektra heeft.
Gemiddeld 4 toeristen per woning voor een midweek en voor een weekend; Als je even rekent, weet je wat dat betekent; op vrijdag en op maandag 68 ratelende rolkoffers de huizen uit en daarna 68 ratelende rolkoffers de huizen in. Twee maal per week 136 ratelende rolkoffers; Een schrikbeeld van elke stadsbewoner wordt nu het schrikbeeld van de bosbewoners. Gaan ze verhuizen? De herten, de reeën, de moeflons, de lynxen, de wolf, de vossen, de marters, de konijnen, de hazen, waar gaan ze heen? Gaan er ratten komen door al het zwerfvuil van deze luxe toeristen? Zijn luxe toeristen gewend om hun afval te scheiden?
Wat een drama voor de natuur, 17 luxe toeristenhuizen. Als die het hele jaar door, 52 weken, bezet zijn met 4 luxe toeristen in het weekend en weer 4 andere luxe toeristen door de week is dat een verschrikking. Als je even rekent, weet je wat dat betekent; meer dan 7000 verschillende mensen per jaar, die geen verantwoordelijkheid voelen voor dit mooie beschermde natuurgebied. Nou ja, beschermd wordt het helemaal niet! Ik snap niet dat dit kan gebeuren. Maar misschien zijn de luxe toeristenhuizen maar voor 50% bezet en komen er maar 4000 verschillende mensen en zijn het net geen 80 ratelende koffers op maandag en net geen 80 ratelende koffers op vrijdag.
Ik zie slierten nevels langzaam verdwijnen. Omhoog kijkend, zie ik een roofvogel langzaam cirkelen in de blauwe lucht. Zal die blijven of ook ergens anders heen verhuizen? De uilen trekken het zeker niet. Drankfeesten op de daken van meer dan 8 meter hoog, muziek en geschreeuw; Ik kan s’nachts wel oordoppen in doen, maar de uilen niet. Die hebben hun gehoor nodig in de nacht. Die zullen sterven als ze geen nieuwe plek kunnen vinden.
Ik schud mijn hoofd, alsof ik deze sombere gedachten van me af kan schudden en loop terug naar binnen.
De bramen overwoekeren de kleine berken, die met hun witte ranken naar het zonlicht reiken.
Met een snoeimes, takkenschaar en tuinhandschoenen bevrijd ik de kwetsbare jongelingen van deze verstikkende en prikkende planten.
De bramentakken knip ik met diep respect en voorzichtigheid, want deze plant weet zich goed te verdedigen. Iets verder bij de grens van het perceel zie ik een enorme bramenstruik van meer dan 2 meter hoog.
Van geen kwaad bewust gaan de takken over de perceelgrens heen, grijpen een kleine beuk vast om vervolgens slingerend omhoog te gaan, om deze boom van licht en leven te beroven. De scherpe stekels prikken verwaand in de lucht en lijken te zeggen: mij kun je niks maken.
Toch weet ik ook hier deze draak te verslaan door de takken weg te knippen. Ik weet dat volgend voorjaar deze draak op de plek waarop hij is doorgesneden met meerdere takken terugkomt.
Maar dan zal de beuk ook gegroeid zijn en hoop ik dat hij zijn hoofd erboven weet te houden.
Doorgang
Tussen al het struikgewas door, zie ik een doorgang met platgetrapt gras en hertenkeutels.
Ik volg dit pad en hoor plots stevig geritsel in de struiken. Ik sta stil, hoor het geluid van mij af gaan en zie dan een groot en indrukwekkend everzwijn op nog geen 10 meter over het land gaan.
Everzwijn in de bossen
Gelukkig is dit dier banger voor mij dan ik voor hem. Het spijt me wel dat ik hem gestoord heb tijdens zijn middagdutje.
Ik draai om en zie dat het gras hier en daar is omgewoeld. Dit had ik eerder moeten zien.
De omgeving verrast me elke keer met zijn enorme variatie aan leven van plant en dier.
